8-3-2012  | Mijn entree op het hockeyveld is alweer bijna vijf jaar geleden. Om uw geheugen op te frissen: onder het mom van ‘het kan niet zo zijn dat de penningmeester niet hockeyt' heb ik mij laten verleiden om met de maandagavondtrimmers mee te gaan doen. Voor verleiden dient in dit verband ‘iemand er op slinkse wijze inluizen' gelezen te worden. Ik werd die eerste maandag ondanks de stromende regen gesommeerd mij in sportkledij naar de club te begeven. Daarbij werd ik van de voordeur tot aan het veld geëscorteerd om te voorkomen dat ik onderweg rechtsomkeert zou maken dan wel direct aan de bar zou hangen.

Een periode van vijf jaar zou meer dan voldoende moeten zijn om een briljante techniek, een subliem spelinzicht en een uiterst competitieve instelling te ontwikkelen. Vreemd genoeg bestaan mijn techniek en spelinzicht vooralsnog enkel uit het slaan tegen de bal, vervolgens nagaan bij wie deze terecht is gekomen en uitvinden of diegene tot mijn eigen team behoort. Mijn credo ‘het is maar een spelletje' blijkt daarnaast onverenigbaar met het karakter van een wedstrijd . Aan de trainer ligt een en ander vermoedelijk niet. Misschien dat gebrek aan talent of kennis van de regels enige rol van betekenis spelen. Om laatstgenoemde omstandigheid te illustreren: ik sloeg de bal eens vanaf de zijlijn naar een medespeler en kreeg de opmerking ‘Janneke, self-pass!' naar mijn hoofd geslingerd. Geheel ten onrechte uiteraard. Ik sloeg ‘m toch zelf?

Uit het voorgaande zou geconcludeerd kunnen worden dat ik iedere week met frisse tegenzin op het veld sta. Niets is echter minder waar. Ik blijk over een aanmerkelijk scorend vermogen te beschikken. Wellicht ten overvloede merk ik op dat dit vooral geldt als er zich geen keeper in het doel bevindt. Gespitst op ballen die richting doel komen, sta ik bij de tweede paal in opperste staat van paraatheid klaar voor de tip-in. Tenzij ik gezellig in gesprek ben met de laatste man van de tegenpartij natuurlijk. De eerste en tweede helft zijn op deze wijze voortreffelijk door te komen. Alhoewel een krukje een welkome aanvulling zou zijn. Na afloop vertrek ik met lichte tred en zonder een spoortje van vermoeidheid richting clubhuis voor de derde helft.

Mijn dochter heeft inmiddels de hockeygerechtigde leeftijd bereikt. Na een half jaar trainen was het afgelopen zaterdag dan zo ver: haar eerste wedstrijd als speelster en de mijne als hockeymoeder. Dit had tot gevolg dat ik de wekker diende te zetten op een tijdstip dat nagenoeg grenst aan middernacht. Qua voorbereiding heb ik ook maar even opgezocht waar HOCO ligt (in Oisterwijk). Samen met acht andere dametjes speelde ze haar eerste potje. Ik gedroeg me vanzelfsprekend keurig langs de lijn, af en toen een hockeyterm roepend al dan niet op het juiste moment. Behalve toen ze scoorde en ik enthousiast ‘dat heeft ze van mij' over het veld gilde. Meewarig werd ik door de overige toeschouwers aangekeken. Mijn reputatie was mij kennelijk vooruit gesneld.

Binnenkort vier ik mijn eerste mijlpaal. Niet met een lustrumtoernooi, maar gewoon aan de bar.

Janneke Jansen, penningmeester annex hockeymoeder